Negerberg

Het is alweer wat geleden. Maar ik zeg altijd: eerst niet doodgaan, en dan bloggen.

Ondertussen zijn we gelukkig ontsnapt aan rovende zigeunerkindjes en incompetente loketdametjes. Dit richting Belgrado, wat toch wel veel mooier en aangenamer was dan Boekarest. In de Belgische ambassade van Roemenie ben ik er in geslaagd in een uur tijd een voorlopig paspoort te bemachtigen, en tegelijk deed het deugd om eens op eigen grondgebied te staan, heheh. In Belgrado hebben we het gebied verkend met enkele Australiers die we in onze vorige herberg leerden kennen, van toeval gesproken. Maar na enkele uren was het tijd voor enkele dagen Uzice, een stadje tussen heuvel- en berglandschap waar we bij iemand konden logeren.

Toen was het alweer gisteren zeg. De plaats waar we logeerden was precies zo geplaatst met het doel om naar Montenegro te liften. En dat deden we ook. Geluk wou dat onze eerste rit meteen onze enige was, waarmee we in een trek aan de kust van de zwarte berg belandden. Montenegro is nog mooier dan Servie. Tis ier een berhe, lik da me zehn. Als Roemenie het Mexico van Europa is, dan is Montenegro het Hawai... als we eventjes negeren dat het geen eiland is.

We namen een bus richting Croatie, om toch zo ver mogelijk te geraken, maar uiteindelijk belandden we in Herceg Novi, dicht aan de grens. Heel de rit zaten we in met slaapplaats voor die avond, want niks was gepland. Maar gelukkig, ongeveer 7 seconden na uitstappen werden we door maar liefst 2 mensen aangeklampt om ons een kamer te verhuren. En zo zitten we voor 2 nachten in een van de appartementen van een rijke Bosnier.

Morgen is het op naar boven, want tegen naarste week moeten we onze vlucht kunnen nemen uit Milaan he. Voorlopig loopt het vlotjes. Ik ga er toch nog geraken, tegen alle verwachtingen in. Ik zie u dan!

Zigeuners

Jaja, lang geleden, ik weet het. Ondertussen zit ik lekker een week in de lagere landen van Oost Europa. En dat gaat natuurlijk gepaard met gebrek aan internet! Ook fotos gaan moeilijk, maar ik probeer het idee te verven met mijn welbefaamde beeldspraak.

Nadat ik Ernesta oppikte in Denemarken was het tijd om weg te liften uit Arhus, dit eerst met een Palestijns koppel dat teveel rookte en elkaar graag peste. Daarna was het een familiair zicht: een koppel uit Leuven die ons helemaal tot in Bremen bracht, op hun weg terug naar huis. Na een helse nacht in de luchthaven namen we onze vlucht naar Budapest.

Wat volgde was een week van veel te weinig organisatie dat gecompenseerd werd met een flinke dosis slaaptekort. Budapest is een heel mooie stad, maar behoorlijk warm deze tijd van het jaar. Na enkele nachten in een bed dat honderdduizend keer bleek ondergekotst te zijn, was het op naar Roemenie. Zie je, ik ben namelijk te achterlijk om te beseffen dat ik een paspoort nodig heb voor landen buiten de EU. Dus het plan Servie werd bij deze geschrapt.

In Roemenie geraken leek moeilijker dan verwacht. We besloten naar een kleiner dorp te treinen om van daaruit te liften. Op de trein hebben we een Hongaar, een Syrier en een Irakees leren kennen, waarvan de eerste ons het liften ietsje afraadde. Ietwat haltes te laat afgestapt en een trein verder besloten we toch een stuk te liften tot net over de grens van Roemenie. Die rit was echt een perfecte introductie tot dit land. De balkanmobiel bij uitstek, een koppel die geen nagel anders dan Roemeens sprak, waarvan de man uitgerust was met marcelletje en moustache, en balkantechno op de radio. Die bracht ons tot het station van Oradea, waar we mooi onze trein misten omdat niemand verwachtte dat de tijdzone veranderd was. Dus het was een nachtje doorbrengen in het station.

Ondertussen hebben we veel tijd doorgebracht in veel te trage treinen, hebben we Sibiu bezocht in Transilavnie, de thuis van Dracula, hebben we enkele dagen in de bergen gewandeld, zjn we afgeript door een oude dame, verhaaltjes verhaaltjes. In de bergen hebben we een beer gehoord, wat toch wel spannend was. Toen het donker werd en we nog steeds aan het wandelen waren kregen we gelukkig een lift van 3 Hongaren die ons tot een hut brachten om daar de nacht door te brengen in de meest landelijke hut in hun vochtigste kamer. Toch vol sympathieke mensen dat land. Amai, ik ben het hier echt in een slechte volgorde aant vertellen.

Gisteren zaten we nog in Constanta, waar kleine zigeunerkindjes je proberen af te rippen door gewoon te schreeuwen, en waar we de nacht doorbrachten bij een oma die als bijverdienste toeristen illegaal te slaap legt. Gelukkig zijn we nu in Boekarest, in een normale herberg.

Meeeer volgt

Regen op't platteland

Kopenhagen is goedgekeurd. Die verrassingsfilm bleek een Deense film over voetbal te zijn, zonder Engelse ondertitels. Denk toch eens aan de toeristen zeg. Dus we gingen dan maar naar Tivoli, het lokale pretpark. Niet om op de ritjes te zitten maar er was een optreden van een of andere groep genaamd The Flaming Lips. Nog nooit van gehoord en ik was niet superzot van de muziek, maar als ze het aanvullen met confettibalonnen en dansende teletubbies, amai, van wat ik ervan heb horen vertellen is LSD er niks bij.

Daarna zakten we nog door om iets te drinken en zo mijn laatste avondje Kopenhagen af te sluiten.

De volgende dag was proper. Veel te laat opgestaan, in een haaste en een weere de zak gemaakt en proberen tot in Odense te raken. En groot nieuws! Het was tijd voor Dietertje's eerste bijensteek! Wist ik veel dat die bastaard op mijn broek wou zitten, een mens kan klappen ee zeg.

En zo kwamen we in Odense voor enkele dagen. Jammer genoeg moest mijn gastvrouw veel werken. Pas terug zijnde van 8 weken Yemen vond ik het toch een chapeau waard dat ze al volk over de vloer wou. Als aanvulling leert een mens dan ook eens iets bij over alles wat Arabisch is he, 't is eens iets anders.

In Odense heb ik voor de rest vooral gerelaxeerd, want veel was er niet te doen. Toen kwam er een geschenk uit de hemel: Alan, een Deense kerel die ik heb leren kennen in de herberg in Hannover, was net terug van zijn eigen trip en stelde voor om eens binnen te springen. En toevalligerwijs was dat op het platteland nabij Århus, mijn eindbestemming. Dus zo ben ik sinds gisteren hier.

In de korte tijd die we maar hadden heb ik zowaar mijn eerste salsamoves geleerd (nooit meer...), leren met de tractor rijden en brood gegeten die te fluogeel was om gezond te zijn. Nu zijn mijn kleren zo goed als droog, dus ik ga mijn zwembroek eens gaan afspelen en weer normale dingen gaan aandoen.

Zeg, stelt et junder ook wel ee. Jupsee

Lucky coin

Haaa, CS meetings zijn altijd tof. En de curieuze dronkaards die ze aantrekken zijn zelfs nog toffer, zoals deze rakker hierboven. Zo sloot ik mijn tweede periode in Lund af. De volgende ochtend was het zak maken en op naar, jawel, Kopenhagen! Ditmaal blijf ik bij Christian nummer twee. Hij werkt met autisten, maar heeft vandaag weinig zin om te werken, dus hij is nu achter zijn autist en gaat hem hier in de hoek zetten.

De laatste anderhalve dag hier werd voornamelijk gespendeerd al rondhossend in het centrum en het terrasjes doen. Ik moet zeggen dat ik met m'n hosts tot nu toe al altijd chance heb gehad. Geen moordenaars, geen mensen waar ik zo snel mogelijk van weg wou zoals nudisten met een te luide stem of mensen met een of andere vorm van Tourettes waardoor ze af en toe eens dwangmatig in de hoek gaan schijten. Enfin, raar kan ook waarschijnlijk.

Gisterenavond was bijna tof. Ze doen hier in een park elke avond gratis openlucht cinema.

Ditmaal was het No Country For Old Men. Maar toen begon het weg en weer te lichten en te regenen enzo, dus toen gingen we maar naar huis. De film vanavond is een verrassing! 'k Ben benieuwd. Hopelijk klaart het wat op tegen dan want momenteel is't geen te vetten!

Alarm!

Vals alarm! Haha, het is een beetje achterlijk natuurlijk. Fantastische reacties op mijn plan voor Bergen, maar neen... Ik zit nog steeds in Lund. Het ging een beetje erover zijn en meer geld en moeite dan plezier, dus dat plan houden we nog steeds voor de toekomst.

Het echte plan is Denemarken. Enkele dagen in de buurt van Kopenhagen en misschien enkele dagen rond Odense. Ik heb ook de tijd nodig om met mijn partner in crime de laatste paar weken te plannen.

Verder heb ik weinig te vertellen want de laatste paar dagen waren allemaal zondagen: plan uitdokteren en films checken met koekjes. Meer entertainment voor de volgende keer!

Duvel

Wel, we leven nog, zoveel is zeker! Donderdagavond vertrok ik met de ferry, geen flauw idee wat ik de komende week zou doen. In de vertrekhal begon ik te zeveren tegen zowat de gayste chinees ooit omdat hij zat te giechelen met zijn ticket. Natuurlijk wou ik er de humor van inzien maar hem zijn we uiteindelijk kwijtgeraakt. De cabines in de ferry waren properder dan verwacht, en na 4 dagen op de harde vloer slapen in Helsinki kon ik wel een matras gebruiken.

Even na intreden leerde ik mijn cabinegenoten kennen, een Hongkonger genaamd Jason en Ilya de Rus. Veel van onze conversaties werden onderbroken met Ilya die zei "sorry ... one moment please" waarna hij een engels woord op zijn smartphone zocht. Wat zouden we doen zonder gadgets he. En ik, van alle Belgen, heb ze leren Belgisch bier kennen:

's Nachts zijn we nog de zonsopgang over een lege zee gaan bewonderen, en 's ochtends was het in actie schieten. Nadat ik mezelf volgeramd had met McDonalds (ik weet het, slechte toerist), ben ik in een internetcafe gaan kijken of ik slaapplaats kon vinden in Goteborg. Maar het antwoord was neen. Dus ik besloot mijn goeie oude gastvrouwtjes Lisa en Marie in aller ijl te smsen. En gelukkig maar, alles positief, en zo boekte ik mijn ticket om die nacht riching Skåne te reizen. Maar het was vrijdag in Stockholm, dus ik kon niet anders dan de vrijdagmeeting meepikken he, aja.

Toen ik vroeg aan was en nog even op een bankje buiten wat uitrustte, kwam er een gepensioneerde Californiër naast me zitten. Een stuk conversatie ging ongeveer als volgt:

Em: "You should watch out the next couple of days though"

Ik: "What's happening then?"

Em: "They have these gay pride celebrations now, strange people out"

Ik: "Gay AND European? That's just too much..."

En nu zit ik sinds gisteren in Lund terug. Slapen op een nachtbus is trouwens zwaar overschat. Zeker als er vlak achter je een Afrikaan eerst naar loeiharde r'n'b zit te luisteren en dan half in je oor zit te bellen met iemand voor een paar uur.

Deze avond was het tijd voor impulsieve koop nummer 2: Vliegtuigticket naar Bergen. Jep, ik ga toch. We gaan met een paar een auto huren en van daaruit voor enkele dagen naar het noorden op. Hopelijk komt alles goed anders zit ik daar mooi. Dus als je niks meer van me hoort, dan ben ik ofwel dood, ofwel aant rondhuppelen in Noorwegen.