Negerberg

Het is alweer wat geleden. Maar ik zeg altijd: eerst niet doodgaan, en dan bloggen.

Ondertussen zijn we gelukkig ontsnapt aan rovende zigeunerkindjes en incompetente loketdametjes. Dit richting Belgrado, wat toch wel veel mooier en aangenamer was dan Boekarest. In de Belgische ambassade van Roemenie ben ik er in geslaagd in een uur tijd een voorlopig paspoort te bemachtigen, en tegelijk deed het deugd om eens op eigen grondgebied te staan, heheh. In Belgrado hebben we het gebied verkend met enkele Australiers die we in onze vorige herberg leerden kennen, van toeval gesproken. Maar na enkele uren was het tijd voor enkele dagen Uzice, een stadje tussen heuvel- en berglandschap waar we bij iemand konden logeren.

Toen was het alweer gisteren zeg. De plaats waar we logeerden was precies zo geplaatst met het doel om naar Montenegro te liften. En dat deden we ook. Geluk wou dat onze eerste rit meteen onze enige was, waarmee we in een trek aan de kust van de zwarte berg belandden. Montenegro is nog mooier dan Servie. Tis ier een berhe, lik da me zehn. Als Roemenie het Mexico van Europa is, dan is Montenegro het Hawai... als we eventjes negeren dat het geen eiland is.

We namen een bus richting Croatie, om toch zo ver mogelijk te geraken, maar uiteindelijk belandden we in Herceg Novi, dicht aan de grens. Heel de rit zaten we in met slaapplaats voor die avond, want niks was gepland. Maar gelukkig, ongeveer 7 seconden na uitstappen werden we door maar liefst 2 mensen aangeklampt om ons een kamer te verhuren. En zo zitten we voor 2 nachten in een van de appartementen van een rijke Bosnier.

Morgen is het op naar boven, want tegen naarste week moeten we onze vlucht kunnen nemen uit Milaan he. Voorlopig loopt het vlotjes. Ik ga er toch nog geraken, tegen alle verwachtingen in. Ik zie u dan!